maandag 12 juni 2017

Op pad


Als je je leven zou zien als een lang pad, zou ik kunnen
zeggen dat ik al een heel eind op weg ben..
Nu ik de laatste tijd zo bezig ben met familie en mijn
plaats daarin is dat het beeld wat steeds in mij opkomt,
Gisteren bezocht ik mijn moeder, zij is 82 geworden,
zij woont nu alleen nadat haar man overleed.
Zij wil absoluut in het oude huis met de enorme grote
tuin blijven hoewel haar gezondheid dat eigenlijk niet
toelaat, maar ik begrijp het volkomen.
Wel brengt dat heel veel zorg met zich mee, ik ben, na
vele jaren dat ik nauwelijks contact met haar had, 
bereid om daar aan mee te werken, ik gun haar 
nog wat fijne tijd, nu zij bijna aan het einde
van haar pad is gekomen..


Het heeft mij vele jaren gekost om tot dat punt te
komen, het punt dat er geen verwijten meer zijn,
maar gewoon wat er Nu is en het idee dat zij deed 
wat zij kon, ook al vond ik dat heel lang niet genoeg..
Aan de andere kant heb je mijn kinderen en ik merk
dat mijn zoon Daan nu weer dingen voor mij doet,
zoals vliegtickets boeken, meedenken met dingen die ik 
voorleg, in zekere zin zorgt hij nu voor mij in bepaalde
dingen, en dat geeft mij het gevoel dat ik een 
beetje op schuif op mijn pad...


Ik moet zeggen dat ik het een mooi gegeven vind,
het voelt een beetje als een cirkel van het leven,
generaties die voor elkaar zorgen waar ze kunnen,
en dat we daar allemaal onze plek in hebben.
Ik zeg niet dat we nu ineens een ideale familie zijn 
geworden maar het scheelt echt heel veel als je zonder
grieven naar elkaar kunt kijken en vooral kunt horen..
Het maakt dat ik weer met vertrouwen op weg kan gaan,
dat ik mij onderdeel voel van een groter geheel..

De foto's zijn gemaakt door mijn zoon Daan.

Ik wens je een fijne maandag,
-X-

12 opmerkingen:

  1. heel heel heel erg mooi
    dat je het verleden kan loslaten en nu gewoon graag mekaar gelukkig maakt nog

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Lieve Ingrid wat fijn voor je en wat heb je het mooi opgeschreven.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Mooi en herkenbaar. Mijn moeder heeft mijn hulp nog niet nodig, maar ik merk wel dat mijn 20-jarige zoon (studerend en thuis wonend) dingen voor mij gaat doen. Mijn laptop overleed en hij zocht een nieuwe uit, vertelde waar ik hem moest bestellen en zorgde er later in de week voor dat ik 'm alleen maar aan hoefde te zetten. Hij ziet mij volgens mij als een soort sufferdje op digitaal gebied en ik vind dat eigenlijk wel best ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Mooi zoals je het opgeschreven hebt. De cirkel of live noem ik het. Ik had zelfs heel erg dat besef toen mijn schoonmoeder met onze pasgeboren zoon in haar armen naast mijn kraambed stond. Ik realiseerde me op dat moment dat haar moeder ook zo had gestaan met mijn pasgeboren man in haar armen. Hartelijke groeten Beerta

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Dankjewel! Je helpt me om ook een beetje te schuiven, nog in mijn hoofd en hart, maar langzaam kan ik het ook wat laten, mijn pijn loslaten en heb ik wat meer te geven

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Prachtig gezegd! Je verwoord het zo mooi. Gelukkig heb ik het zelf niet zo beleefd, mijn zus helaas wel en ik zie hoe dat ´nasleept´ in je eigen leven...
    X
    Francisca

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Mooi, met name het persoonlijke in je verhaal en vooral de foto's daarbij. Het raakt me. X

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Ja, mij ook. Dank je wel Ingrid!
    Liefs, Tink

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Mooi.
    Ook fijn én bijzonder, die generaties die elkaar opvolgen.
    Groetjes,
    Akkelien

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Heel mooi geschreven / gezegd.

    BeantwoordenVerwijderen

Met dank voor je reactie (thank you for your thoughts)